बिना बिज्ञापन नै
मैले आफ्नु पसल थापेंछु !
बेचिए पछि
मान्छेको बजारमा
बल्ल पो थाहा पाएँ |
धेरै भएछ
मैले आफ्नै पसल थापेको
आफैलाई बेचेको
तर म
आफु रित्तिएको पाइन
मक्किएको पाइन
बरु झन् बलियो पाएँ
झन् भरिँदै गएको पाएँ
लाग्ने छुरा पाएँ आफुलाई |
हेर त, तिमीले,
म मा खिया लागेको देख्यौ कतै ?
भुत्ते देख्यौ ?
पहिलो पल्ट,
मैले आफैँलाई बेच्दा
म कति भुत्ते थिएँ
मेरी पहिली क्रेता
ओहो क्या छुरा थिई
त्यस पछि उसले नै मलाई
उद्यायी
धार लगाई म मा,
र धारिलो बनाई
त्यस पछि
काटी आफैँलाई
धित मर्ने गरेर !
मैले पनि त मेरो धित मारेको थिएँ !
तर मन मारिन मैले !
त्यस पछि क्रमशः
दोस्री, तेस्री......
सयौँ क्रेताहरु
सबैले मलाई उद्याये
धारिलो बनाए
तेजिलो र भरिलो बनाए
उनीहरु उतिनै धारिलो हुँदै गए !
अनि त म कर्द बाट खुकुरी भएँ !
खुकुरी बाट तरबार !
एउटा आई
मेरो मूल्य गररी
मेरा सरिरका भागहरुको मुल्य तोकियो
मेरा हातहरु
मेरो मुख
मेरा खुट्टाहरु
मेरो मस्तिष्क
मेरो सरीरको मध्य भाग
हरेकले आफ्नु एम. आर. पी. तोकेछन्
सम्पूर्ण सरीरको पनि होलसेल मूल्य कायम भएछ !
एउटा रगत बाहेक |
बरु विर्य बेचें मैले |
त्यस पछि के चाहियो
हरेकले आफ्नु व्यापार गरे !
सक्ने सेवा गरे
आफ्नु आयु हुन्जेल
उनीहरु भुत्ते कहिले भएनन् !
तर समयले ठगेछ
थाहै नपाई !
मलाई र मेरा अंगहरुलाई
बजारमा नचल्ने बनाएछ !
ओहो समयले पो मलाई बेचेछ !
तर म हार्न चाहन्न
समय सँग !
लौन मुद्दा लड्न मिल्दैन हजुर
यो समयको बिरुद्धमा ?
म साच्चै हार्न चाहन्न !
म आँफुलाई बेचिरहन चाहन्छु
सधैँभरि
साच्चै म बिक्रीमा छु !
तपाईं किन्नु हुन्छ ??
लेखन मिति: २३ जेष्ठ २०७०
स्थान: रत्नपार्क, काठमाडौँ !