मेरै हातले खारेको सुन र
पानीले
मेरै हातले सिँगारेको
मुर्तिलाई
मै बाट चोख्याएर
उनीहरुले आफ्नु बनाए,
अनि फेरी त्यो
कहिले मेरो हुन सकेन |
मैले बनाएको मुर्ति
भगवान भयो,
म दास भएँ |
मेरै सुनले छुने पानी
गंगाजल भयो,
म फोहर नालीको
दुर्गन्धित पानी भएँ |
उनीहरुले आफुलाई
भगवान बनाए,
र मेरो भाग्य लेखे |
म बिचरा....
आफ्नै भाग्य लेख्न सकिन |
मान्छे सम्म हुन सकिन |
_______गोपाल अर्याल_______
झन्नै दुई वर्ष अगाडी, स्थान: दोलखा, सुन्द्रावती |
[सन्दर्भ: नाटक निर्देशन]
No comments:
Post a Comment