कविता !!!
मलाई डिभोर्स नदेऊ !
म छट्पटाइरहेछु
किन टाढिन खोज्छौ ?
म त तिम्रो प्रेमी
तिम्रो साधक
म कदाचित पूर्ण हुनेछैन
तिमी बिना
आउ ! म सँग
हामी अथाह प्रेम गरौँला
थुप्रै सन्तान जन्माउँला |
यी हरिया बन पाखामा
हाम्रो माया मौलाउन पाओस् |
हावा सँगै उडुं
नदि सँगै बगौं !
हाम्रा सन्तानले संसार ढाक्नु पर्छ,
कविता !!!
मलाई डिभोर्स नदेऊ !
जीवनले मलाई ठग्दै गर्दा
म आफैँ मर्दै गर्दा
मैले तिमीलाई
जीवन दिएको थिइन र ?
म विक्षिप्तहुँदा पनि त
तिमी मात्र एक साहारा थियौ
कहिले तिमीले
मलाई बाँच्ने बहाना दियौ
कहिले मैले
तिमीलाई जीवन दिएँ |
ढुंगाको भर् माटो
माटोको भर् ढुङ्गो
हामी भएनौँ र ?
तिम्रा अनेक रुपहरु
सिँगारेको छु मैले
आफुलाई रित्याएर
तिमीमा खन्याएको छु
कति पल्ट !
बिर्सियौ ??
म अतित मात्र सँगालेर
बाँच्न सक्दिन
कविता !!!
मलाई डिभोर्स नदेऊ !!
_________गोपाल अर्याल________
________मिति: २०७०/०१/०८_____
No comments:
Post a Comment