कविता रोइरह्यो

मैले कविता लेखेँ

तर कबिता लेखिएन 

कविता केवल रोइरह्यो |

छटपटाईरह्यो 

मैले कलम चलाइरहें  

कविता आफ्ना बेदना पोखिरह्यो |

मैले नरुन आग्रह गरेँ 

तर उसले मानेन 

न त संघर्ष नै गर्यो 

केवल रोहिरह्यो |

म चाहन्थेँ

कविता भेल बनेर उर्ल्योस 

क्रान्ति बनेर जागोस्

अनि बारुद बनेर बिस्फोट होस् |

अन्यायको विरुद्ध 

अत्याचारको विरुद्ध 

तर उसले मानेन 

केवल रोहिरह्यो |

मैले कवितालाई रुनुको कारण सोधेँ 

तर ऊ डरायो 

आत्तियो र करायो 

तर साँचो बताएन |

मैले नडराउन अनुरोध गरेँ 

नडग्न अनुरोध गरेँ 

उसले खुकुरीको चोटको कथा सुनायो 

गोलि र बारुदको कथा सुनायो 

तर मेरो कुरै मानेन 

केवल रोहिरह्यो |

कविता,

केवल रोहिरह्यो |

मैले कवितालाई 

अत्याचारिको विरुद्ध 

जाइलाग्न अनुरोध गरेँ |

परिवर्तनका लागि ब्युँझन आग्रह गरेँ |

तर कबिताले म संग

साहसको घुस माग्यो |

शब्दको घुस माग्यो |

मैले घुस दिन सकिन 

साहस बढाउनै सकिन |

त्यसैले उसले मेरो कुरै सुनेन 

न त संघर्ष नै गर्यो 

ऊ केवल रोहिरह्यो |

कविता रोहिरह्यो |||

लेखन मिति: २०६२/०१/२१