सहयात्रा

_____________________________गोपाल अर्याल

एउटा आलिशान महल भित्र,
मस्तिष्क सुकाउँदै,
सरीर कुहाउदै,
आत्मा गलाउँदै
काँचका एस्ट्रे भरि
विष पिउँदै
जीवन ओकल्दै
फ्याक्दै छ ऊ |

हरेक दिन,
जीवन खाली हुन्छ
एस्ट्रे भरिन्छ
र फ्याकीन्छन्
आयुका अंशहरु
एस्ट्रेको खरानी सँगै |
हरेक दिन

हरेक दिन
जिउने बहानामा
विष पिएर,
मर्दै जिउँदै छ,
जिउँदै मर्दै छ |
जीवन खियाउँदै छ
तर निष्कृय छ
गती सुन्य छ
उसको जीवन !

हरेक दिन
एक्लो
साथ केवल एस्ट्रेको,
र विषको ठुटाको
उसको सहयात्रा |

ऊ सधैँ तानिरहन्छ
कारण थाहा छैन
सायद जिउन
तर मिर्त्युवरण गरिरहेछ
तै पनि जसोतसो
जीवन धानिरहन्छ
विष तानिरहन्छ |
जिउँदो मृत्यु !!!
उसको सहयात्रा !!!

__________________________
लेखन मिति: २०६२-०६-१५, झापा, नेपाल